czcionka:
kontrast:
|
Rodzaj dokumentu |
interpretacja indywidualna |
|
Sygnatura
|
PD-01.3120.8.8.2015.GK
|
|
Data
|
2015.08.05 |
|
Autor
|
Prezydent Miasta Krakowa |
|
Istota interpretacji
|
Podatek od nieruchomości – części wspólne |
|
Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201). Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Grzegorz Kasprzak
|
|
INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA
Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 maja 2015 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości
uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, nie jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
Wnioskiem z dnia 11 maja 2015 r. (…) w Krakowie zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości.
Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym jest właścicielem zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w Krakowie (dalej: „Nieruchomość”). W obrębie nieruchomości planuje ustanowienie odrębnej własności co najmniej dwóch lokali użytkowych (dalej: „Lokale”), wyodrębnionych w nieruchomości. Jeden z lokali zostanie najprawdopodobniej zbyty na rzecz innego podmiotu.
Dodatkowo planowana jest sprzedaż na rzecz nabywcy udziału w pozostałej części nieruchomości (nie obejmującej lokali) oraz udział w prawie własności (ew. wieczystym użytkowaniu) gruntu, na której posadowiona jest nieruchomość (dalej: „Grunt”).
W rezultacie, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo własności do:
- jednego z Lokali oraz
- udziału, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali w nieruchomości wspólnej, o której mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy (dalej: „Nieruchomość Wspólna”)
- udziału w prawie własności (współwłasność) pozostałej części Nieruchomości (niebędącej Lokalem ani też Nieruchomością Wspólną, dalej „Udział w Nieruchomości” i udział w prawie własności (ew. wieczystym użytkowaniu) gruntu.
W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) poprzez odpowiedź na pytania, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od Gruntu, Nieruchomości Wspólnej, jak również Udziału w Nieruchomości będzie ciążył na Wnioskodawcy w zakresie odpowiadającym części ułamkowej wynikającej ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całej nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 5 u.p.o.l.?
Wnioskodawca przedstawił również własne stanowisko w przedstawionej sprawie, zgodnie z którym, obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od Gruntu, Nieruchomości Wspólnej, jak również Udziału w Nieruchomości będzie ciążył na Wnioskodawcy w zakresie odpowiadającym części ułamkowej wynikającej ze stosunku powierzchni użytkowej Lokalu do powierzchni użytkowej całej Nieruchomości tj. zgodnie z art. 3 ust. 5 u.p.o.l.?
Na uzasadnienie swojego stanowiska, Wnioskodawca treść przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l., zgodnie z którym jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Wnioskodawca podkreśla, że ww. stosunek oblicza się w odniesieniu do całego budynku, a nie np. do powierzchni wyodrębnionych lokali.
Powołując się na literalną wykładnię powyższego przepisu stwierdza, że skoro w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dojdzie do wyodrębnienia własności lokali, to obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od Gruntu oraz części Nieruchomości stanowiących współwłasność (Nieruchomość Wspólna i część Nieruchomości niebędącej Lokalem ani też Nieruchomością Wspólną) będzie ciążył na Wnioskodawcy w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej należącego do Wnioskodawcy Lokalu do powierzchni użytkowej całej Nieruchomości.
Wnioskodawca podnosi, że w przypadku wykładni przepisów podatkowych powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się prymat wykładni językowej. Przytacza wyrok NSA z 17 czerwca 2013 r. sygn. II FSK 702/11, zgodnie z którym „Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa. W świetle zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej implikacją klauzuli demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), oraz zasady, zgodnie z którą obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych jest ograniczony nakazem absolutnej wyłączności ustawy (art. 84 i art. 217 Konstytucji RP), nie jest dopuszczalne wymaganie od podatnika ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, które nie wynikają wprost z wypowiedzi ustawodawcy, lecz zostały ukształtowane przez organy stosujące prawo na skutek metod wykładni pozajęzykowej. Nie jest zatem dopuszczalne, aby przepisy określające ciężary lub świadczenia publiczne były w praktyce organów podatkowych czy sądów interpretowane w sposób rozszerzający przy wykorzystaniu pozajęzykowych metod wykładni prawa.”
Natomiast w innym wyroku NSA dodaje: „(…) Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (…) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2013 r. sygn. II FSK 1058/11).
Z tego Wnioskodawca wywodzi, że niedopuszczalne byłoby w tym zakresie kwestionowanie stanowiska Wnioskodawcy w oparciu o pozajęzykowe zasady wykładni.
Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje, że zaprezentowane stanowisko znajduje oparcie także w powszechnie przyjętej na gruncie wykładni prawa regule kolizyjnej lex specialis derogat legi generali. Z zestawienia art. 3 ust. 4 u.p.o.l. i art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wynika, że ten ostatni przepis stanowi wyjątek od reguły ogólnej wyrażonej w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. W konsekwencji w sytuacji, w której stan faktyczny mieści się w hipotezie normy prawnej wyrażonej w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. (jak w analizowanej sprawie), należy zastosować wyłącznie ww. wskazany przepis z pominięciem regulacji ogólnej wynikającej z art. 3 ust. 4 u.p.o.l.
Wnioskodawca powołuje się także na stanowisko doktryny, zgodnie z którym, „Wyodrębnienie własności lokali w budynku skutkuje tym, że podatek od części tego budynku i gruntu stanowiącego współwłasność należy ustalać na takich zasadach, że odnosi się powierzchnię użytkową lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku i tak ustaloną proporcję stosuje do powierzchni wspólnych części budynku i gruntu. Na przykład powierzchnia lokalu osoby fizycznej wynosi 100 m2, a powierzchnia użytkowa budynku - 1000 m2. Stosunek tych powierzchni wynosi 1/10. Ten ułamek odnosi się do powierzchni gruntu i do powierzchni części budynku stanowiących współwłasność (suszarnia, strych, piwnica). Właściciel lokalu powinien więc otrzymać decyzję z wyliczonym podatkiem od 100 m2 lokalu, 1/10 powierzchni gruntu, 1/10 powierzchni strychu itp. Osoba prawna będąca właścicielem takiego lokalu sama powinna w deklaracji wyliczyć ww. proporcje i na ich podstawie kwotę płaconego podatku.” (L. Etel, Komentarz do art. 3 u.p.o.l. LEX 2012).
Wnioskodawca przywołuje także wyrok WSA w Gliwicach z 14 grudnia 2010 r. sygn. I SA/Gl 838/10, zgodnie z którym „Analiza treści art. 3 ust. 5 PodLokU prowadzi do wniosku, że w konsekwencji wyodrębnienia prawnego lokali w ramach jednego budynku, tj. utworzenia nieruchomości lokalowych, dla których urządzone zostały odrębne księgi wieczyste, do ustalania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości nie będzie miał zastosowania przepis art. 3 ust. 4 ustawy podatkowej, a co za tym idzie nie występuje w tym przypadku solidarna odpowiedzialność podatkowa współwłaścicieli całej nieruchomości. W takiej sytuacji właściciel lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość jest opodatkowany samodzielnie od tego lokalu (art. 3 ust. 1 pkt 1 PodLokU) oraz - stosownie do art. 3 ust. 5 PodLokU - obowiązany jest płacić podatek od "części ułamkowej" gruntu oraz części budynku stanowiącej współwłasność. Wielkość owej "części ułamkowej" wynika ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. W żadnym natomiast wypadku właściciela lokalu nie można obciążać tym podatkiem od powierzchni, które nie stanowią jego współwłasności w budynku. W przypadku wyodrębnienia własności lokali należy zatem wydać właścicielom lokali odrębne decyzje ustalające wymiar podatku od nieruchomości stosownie do wielkości lokalu oraz wielkości przypadającego udziału w nieruchomości wspólnej.”
Powyższe stanowisko potwierdzają zdaniem Wnioskodawcy sądy administracyjne:
Stanowisko wynika z literalnej wykładni przepisów i jest zdaniem Wnioskodawcy prezentowane przez organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach przepisów podatkowych: „ interpretacja przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. przedstawiona przez stronę w ocenie organu podatkowego jest zgodna z przepisami prawa. Obowiązek podatkowy od wyodrębnionych lokali w zakresie dotyczącym gruntu oraz części wspólnych budynku określa wyłącznie art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Wynika to zarówno z zastrzeżenia zawartego w ust. 4 ww. artykułu, które oznacza, że przepis ten nie ma zastosowania w okolicznościach określonych w ust. 5; a także z brzmienia ust. 5 wskazującego, że jest to specyficzna regulacja (lex specialis) obowiązku podatkowego współwłaścicieli, będących właścicielami wyodrębnionych lokali, w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność (…).
Zgodnie z art. 3 ust. 5 u.p.o.l. jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Przy ustalaniu podstawy opodatkowania należy stosować się do art. 1 ust. 1 pkt 5 który określa, powierzchnia użytkowa budynku lub jego części to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych (odmiennie do art. 135 § 1 i art. 136 § 1 k.c., obowiązujących przed wejściem w życie ustawy o własności lokali); za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Wyjaśnień wymaga kwestia opodatkowania piwnic w budynkach, w których wyodrębniona została własność lokali, gdyż mogą one stanowić część składową lokalu, a zatem powinny być wymienione w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokalu.
Analogiczne zasady ustalania podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości znajdują zastosowanie w przypadku, gdy na nieruchomości posadowionych jest kilka lub kilkanaście budynków. Udział w nieruchomości wspólnej dla celów podatku od nieruchomości powinien być ustalany poprzez odniesienie powierzchni użytkowej lokalu wyodrębnionego do powierzchni użytkowej wszystkich budynków znajdujących się na tej samej nieruchomości.” (interpretacja indywidualna Burmistrza Miasta Swarzędza z dnia 25 czerwca 2013 r. zn. RFPO.3120/1012/001/2013).
Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez:
Wnioskodawca zaznaczył, iż przedmiotem wniosku nie są zasady opodatkowania lokali.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 Nr 95, poz. 613 z późn. zm. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:
1) grunty;
2) budynki lub ich części;
3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.).
Podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części stanowi ich powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l.).
Podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące użytkownikami wieczystymi nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.).
Jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania,
a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach (art. 3 ust. 4 u.p.o.l.)
Od tej zasady w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. przewidziano wyjątek tj.: jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku.
Przytoczone powyżej przepisy (art. 3 ust. 4 i 5 u.p.o.l) dotyczą różnych stanów faktycznych, a przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. stanowi lex specialis w stosunku do art. 3 ust. 4 u.p.o.l.
Z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wyodrębnić własność dwóch lokali użytkowych w budynku, którego jest właścicielem. Jeden z lokali zostanie najprawdopodobniej zbyty na rzecz innego podmiotu. Zdarzenia te spowodują powstanie dodatkowych dwóch przedmiotów opodatkowania tj. lokali użytkowych, a łącznie spowodują stan faktyczny gdzie opodatkowaniu będą podlegały dwa lokale oraz pozostała część budynku (w której niewyodrębniano lokali).
Wniosek o wydanie interpretacji dotyczy zatem tego samego stanu faktycznego, który powstanie w przyszłości, i w którym powstanie kilka przedmiotów opodatkowania. Przyjmując konwencję zaproponowaną we wniosku odrębnie zostanie przeanalizowany sposób opodatkowania: Gruntu, Nieruchomości Wspólnej oraz Udziału w Nieruchomości.
Grunt
W przypadku wyodrębnienia lokali w budynku, lokale te staną się odrębnymi przedmiotami opodatkowania. Sposób wyliczania części wspólnych budynku oraz przypadającej na każdy z lokali części gruntu, wskazany został w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Zatem aby prawidłowo ustalić podstawę opodatkowania, należy obliczyć stosunek powierzchni użytkowej Lokalu, do powierzchni użytkowej całego budynku. Tak powstały ułamek będzie stanowił podstawę obliczenia odpowiedniej części gruntu, podlegającej opodatkowaniu wraz z Lokalem. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
W przypadku pozostałej części nieruchomości tj. niebędącej Lokalem ani też Nieruchomością Wspólną przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie będzie miał zastosowania. Pozostała po wyodrębnieniu Lokali część budynku jak wskazano wyżej stanowić będzie odrębny przedmiot opodatkowania. Także na gruncie prawa cywilnego ta część budynku stanowić może odrębny przedmiot własności lub współwłasności. Należy także wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nie tylko budynki ale ustawodawca dopuścił także możliwość potraktowania jako odrębny przedmiot opodatkowania części budynku. Zdarzenia opisane we wniosku spowodują zatem jak wskazano wyżej, że pozostała część nieruchomości tj. niebędąca Lokalem ani też Nieruchomością Wspólną (część budynku), będzie stanowić odrębny przedmiot opodatkowania do którego nie będą miały zastosowanie zasady wyrażone w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Jednym z warunków do zastosowania wskazanej tam metody obliczania podstawy opodatkowania jest wyodrębnienie własności lokali. Tymczasem nawet Wnioskodawca wskazuje, że w tej części budynku nie będzie Lokali. Zatem ta część budynku będzie opodatkowana na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Obowiązek podatkowy w przypadku współwłasności nieruchomości (gdzie nieruchomość stanowi odrębny przedmiot opodatkowania) ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach. Każdy z współwłaścicieli odpowiada zatem za całą powierzchnię gruntu przypadającą na pozostałą po wyodrębnieniu lokali części budynku (niebędącej Lokalem lub Nieruchomością Wspólną), a przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie będzie miał w tym przypadku zastosowania. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.
Analizując wskazany przez Wnioskodawcę stan przyszły można rozbudować go o stan w którym właścicielami wyodrębnionych lokali będą np. x i y, natomiast współwłaścicielami pozostałej po wyodrębnieniu lokali części budynku dwie zupełnie inne osoby np. p i q. Dodając do tego informację, że wyodrębnione lokale będą miały różne powierzchnie – korzystanie z przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wydaje się nie dość, że absurdalne co nawet niemożliwe. Zakładając nawet, że byłoby to dozwolone, dla właścicieli p i q nie wiadomo powierzchnię którego mieszkania przyjąć do licznika ułamka o którym mowa w tym przepisie.
Zakładając zatem racjonalność ustawodawcy sposób ustalania podstawy opodatkowania wskazany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie będzie miał w tym przypadku zastosowania.
Nieruchomość Wspólna
Jak wspomniano wyżej za Nieruchomość Wspólną na potrzeby tej indywidualnej interpretacji uważa się udział, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, w nieruchomości wspólnej, o której mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.
Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2 powołanej ustawy nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.
W przypadku dokonania czynności opisanych we wniosku tj. wyodrębnienia dwóch lokali, a następnie sprzedaży jednego z nich osobie trzeciej, zaistnieją przesłanki do ustalenia podstawy opodatkowania w sposób przewidziany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Spełniona będzie przesłanka dotycząca wyodrębnienia lokali, powstanie także współwłasność co do części budynku (w zakresie o jakim mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali).
Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości od części budynku stanowiących współwłasność (o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali), w przypadku jeżeli wyodrębniono własność lokali, w sposób przewidziany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. jest prawidłowe.
Udział w Nieruchomości
Za Udział w Nieruchomości na potrzeby tej indywidualnej interpretacji uważa się udział w prawie własności pozostałej części nieruchomości budynkowej tj. nie będącej Lokalem ani Nieruchomością Wspólną i udział w prawie własności gruntu, przypadający na tą część budynku.
Jak wskazano wyżej, na gruncie prawa cywilnego opisana część budynku stanowić może odrębny przedmiot własności lub współwłasności. Należy także wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nie tylko budynki ale ustawodawca dopuścił także możliwość potraktowania jako odrębny przedmiot opodatkowania części budynku. Zdarzenia opisane we wniosku spowodują, że pozostała część nieruchomości tj. niebędąca Lokalem ani też Nieruchomością Wspólną (część budynku), będzie stanowić odrębny przedmiot opodatkowania do którego nie będą miały zastosowanie zasady wyrażone w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. Jednym z warunków do zastosowania wskazanej tam metody obliczania podstawy opodatkowania jest wyodrębnienie własności lokali. Tymczasem nawet Wnioskodawca wskazuje, że w tej części budynku nie będzie Lokali. Zatem ta część budynku będzie opodatkowana na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Obowiązek podatkowy w przypadku współwłasności nieruchomości (gdzie nieruchomość stanowi odrębny przedmiot opodatkowania) ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach. Każdy z współwłaścicieli odpowiada zatem za całą powierzchnię części budynku której będzie współwłaścicielem oraz za całą powierzchnię gruntu przypadającą na pozostałą po wyodrębnieniu lokali część budynku (niebędącą Lokalem lub Nieruchomością Wspólną). Przepis art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie będzie miał w tym przypadku zastosowania. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.
Odnosząc się do treści powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że dotyczyły innego niż w niniejszej sprawie opisu zdarzenia przyszłego. Różnica w zakresie rozpatrywanych spraw dotyczy w szczególności powstania współwłasności w Udziale w Nieruchomości. W powoływanych przez Wnioskodawcę wyrokach sądów i indywidualnych interpretacjach elementem stanu faktycznego było jedynie wyodrębnienie lokali i sprzedaż przynajmniej jednego z nich na rzecz osoby trzeciej. Zatem wnioski z nich płynące nie mogą być przenoszone wprost na zdarzenie przyszłe opisane przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie.
Na marginesie należy dodać, że sposób liczenia powierzchni podlegających opodatkowaniu wskazany w art. 3 ust. 5 u.p.o.l. w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia rzeczywistej powierzchni użytkowej budynku podlegającej opodatkowaniu. Przepis ten w obecnym brzmieniu powoduje, że podatnik który wyodrębnił choć jeden lokal w budynku zmniejsza sztucznie swoje zobowiązanie podatkowe.
Niefortunne sformułowanie przepisu art. 3 ust. 5 u.p.o.l. powodujące możliwość sztucznego zaniżenia podstawy opodatkowania, zostało zauważone przez Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. W uchwalonej przez Sejm 25 czerwca 2015 r. ustawie o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz zmianie niektórych innych ustaw w art. 9 pkt 4 lit. c przewidziano nowe brzmienie art. 3 ust. 5 u.p.o.l. zgodnie z którym: „Jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz od części budynku stanowiących nieruchomość wspólną w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 oraz z 2004 r. Nr 141, poz. 1492) ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w nieruchomości wspólnej, ustalonemu na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy o własności lokali.”
Takie brzmienie przepisu spowoduje niemożność zaniżania podstaw opodatkowania. Wymieniona wyżej ustawa wejdzie w życie od 1 stycznia 2016 r.
Należy podkreślić, iż z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że w sytuacji gdy organ podatkowy zgadza się ze stanowiskiem podatnika jedynie w części nie może uznać iż to stanowisko jest prawidłowe. Nie ma bowiem możliwości zarówno warunkowej zgody jak i rozdzielenia kwestii podnoszonych we wniosku.
Z tego względu organ podatkowy rozpoznając całość sprawy uznaje, że stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.
Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa
w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.