czcionka:
kontrast:
Prezydent Krakowa w latach 2002-2024, sprawował swoją funkcję przez pięć kadencji. Najdłużej urzędujący prezydent miasta powyżej 250 tysięcy mieszkańców w Polsce i najdłużej zarządzający Krakowem w historii miasta. Prawnik, historyk doktryn polityczno-prawnych, profesor nauk prawnych, sędzia Trybunału Stanu, autor książek historycznych dotyczących II Rzeczypospolitej.
Urodzony w 1947 roku w Sosnowcu. Ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w roku 1970, doktorat w roku 1974, habilitacja w roku 1978, tytuł profesora w roku 1988, od 1993 roku profesor zwyczajny. W latach 1980–1986 dyrektor Instytutu Religioznawstwa UJ, od 1987 do 1993 roku dziekan Wydziału Prawa i Administracji UJ. Inicjator i współzałożyciel Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Od roku 1966 do stanu wojennego w PZPR. Od 1999 roku w Sojuszu Lewicy Demokratycznej, zawiesił członkostwo w roku 2002 i nie odnowił legitymacji. W latach 1996–1997 wojewoda krakowski. Jesienią 2002 roku, jako kandydat Ponadpartyjnego Komitetu Wyborczego „Przyjazny Kraków”, został pierwszym prezydentem Krakowa z wyborów bezpośrednich. Ponownie wybrany na ten urząd w latach 2006, 2010, 2014 i 2018. Od 2011 do 2024 był wiceprezesem Związku Miast Polskich oraz członkiem Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego (w roku 2011 pełnił funkcję jej współprzewodniczącego). W latach 2015-2016 pełnił funkcję współprzewodniczącego, zaś w latach 2017-2020 prezydenta wykonawczego Rady Gmin i Regionów Europy (CEMR), od 2019 do 2024 roku był prezydentem Organizacji Miast Światowego Dziedzictwa (OWHC), a także zastępcą przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.
W latach 1996-1997, pełniąc urząd wojewody krakowskiego, był inicjatorem m.in. powołania Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Krakowie, budowy Domu Spokojnej Starości dla Twórców, a także przeniósł znajdujące się na Plantach mogiły żołnierzy radzieckich na cmentarz Rakowicki. W 2003 roku przyjęto „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta”, dwa lata później nową „Strategię Rozwoju Krakowa” z programami sektorowymi. Wdrożono Wieloletni Plan Inwestycyjny. W trakcie jego kadencji rozbudowano składowisko odpadów „Barycz”, sfinalizowano budowę oczyszczalni ścieków „Płaszów II” oraz wybudowano nowoczesną Ekospalarnię.
Przeobrażeniu uległo ścisłe centrum miasta, zakończono budowę Krakowskiego Centrum Komunikacyjnego. Wyremontowano płytę Rynku Głównego, tworząc w podziemiach unikatową ekspozycję muzealną, a także Mały Rynek, plac Wszystkich Świętych, plac Szczepański oraz zasadniczą część ulic w obrębie Plant. Przebudowano pl. Bohaterów Getta. Z okazji obchodów 750-lecia lokacji Krakowa otwarto Pawilon „Wyspiański 2000” i wyremontowany Dwór Czeczów, a także odrestaurowano Zajazd Kościuszkowski. Powstało muzeum w dawnej fabryce Oskara Schindlera oraz sąsiadujące z nim Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK. Wyremontowano Pałac Pod Krzysztofory i liczne fortyfikacje, wchodzące w skład kompleksu Twierdzy Kraków. Wybudowano nowe stadiony „Cracovii” i „Wisły”, zmodernizowano obiekty „Hutnika” i „Wandy”. Udało się sfinalizować wyczekiwane inwestycje sportowo-widowiskowe i konferencyjne: Arenę Kraków i Centrum Kongresowe ICE Kraków. Powstały oraz zostały zrewitalizowane liczne parki i tereny zielone – przede wszystkim Park Bednarskiego, Park im. Wisławy Szymborskiej, Park Zakrzówek z kąpieliskiem oraz Centrum Rekreacji i Wypoczynku „Przylasek Rusiecki”. Miasto pozyskało na własny użytek także część Lasu Borkowskiego oraz cały teren dzielnicy Wesoła, gdzie mieścił się Szpital Uniwersytecki. Dzięki szeroko zakrojonemu programowi wymiany pieców oraz wyeliminowaniu paliw stałych Kraków stał się krajowym liderem walki ze smogiem i tzw. niską emisją.
Podczas rządów Jacka Majchrowskiego doszło do znacznego rozwoju sieci komunikacyjnej miasta, m.in. wykonano przebudowy rond Grzegórzeckiego, Mogilskiego i Ofiar Katynia. Pociągnięto linie tramwajowe na Ruczaj oraz do Górki Narodowej, powstała estakada tramwajowa Lipska-Wielicka. Przebudowano i zmodernizowano setki ulic, w tym kluczowych dla funkcjonowania całych dzielnic, jak ul. Królowej Jadwigi czy aleja 29 Listopada. Jednym z największych wyzwań inżynieryjnych w dziejach Krakowa była Trasa Łagiewnicka, której budowa umożliwiła neutralizację toksycznego zwałowiska odpadów po Krakowskich Zakładach Sodowych Solvay.
Okres prezydentury Jacka Majchrowskiego przyniósł miastu wieloletnią stabilizację polityczną i gospodarczą, co ułatwiło krakowianom wejście do Unii Europejskiej i strefy Schengen, a także umożliwiło Krakowowi stanie się miastem-gospodarzem Światowych Dni Młodzieży w 2016 roku oraz Igrzysk Europejskich w 2023 roku. Znaczny wzrost liczby turystów i wieloletni okres prosperity uczynił Kraków jednym z najlepiej rozwiniętych miast Polski i znaczącym europejskim ośrodkiem kultury, nauki, edukacji i przemysłu w zakresie nowoczesnych technologii.
Jacek Majchrowski jest Honorowym Obywatel Miasta Sosnowca, doktorem honoris causa Uniwersytetu w Bordeaux, Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie oraz Krakowskiej Akademii im. Frycza Modrzewskiego. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Orderem Świętego Stanisława I klasy, Wielkim Srebrnym Krzyżem Honorowym za zasługi na rzecz Republiki Austrii, Krzyżem Wielkiego Oficera Zakonu Maltańskiego, Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej, Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Świętego Karola (Monako), Złotym Medalem Ministra Spraw Zagranicznych i Europejskich Republiki Słowackiej, Wielką Złotą Odznaką Honorową za zasługi dla Kraju Związkowego Wiednia. Kawaler Legii Honorowej Republiki Francuskiej.
Biogram opracowany na podstawie publikacji „Poczet Sołtysów, Wójtów, Burmistrzów i Prezydentów Miasta Krakowa 1228-2010”, red. B. Kasprzyk. Po więcej informacji o władzach Krakowa przed 1990 rokiem zapraszamy na www.poczetkrakowski.pl
Autorem portretu Jacka Majchrowskiego jest Andrzej Okińczyc
Ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego - odmienne zasady