interpretacja 170

Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna 

 

Sygnatura PD-03-1.3130.8.8.2019.MM

 

Data 2019.11.08

 

Autor Prezydent Miasta Krakowa

 

Istota interpretacji Opłata skarbowa od złożenia pełnomocnictwa

 

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.).

 

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok

 

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

 

Działając na podstawie art. 14j § 1 i § 3 w zw. z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30 lipca 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r. ) o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących opłaty skarbowej, uzupełnionego w dniu 4 listopada 2019 r. (data wpływu)

 

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

 

UZASADNIENIE

I

Pismem z dnia 30 lipca 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.) Wnioskodawca zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opłaty skarbowej.

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego, wskazując, że jest osobą fizyczną – adwokatem. Wnioskodawca, jako profesjonalny pełnomocnik, podejmuje się reprezentowania podmiotu gospodarczego (dalej: Klient) w sprawach związanych z windykacją przysługujących mu wierzytelności. Podstawą działań podejmowanych w imieniu Klienta przez wnioskodawcę jest pełnomocnictwo udzielone przez Klienta lub też pełnomocnictwo substytucyjne udzielone mu przez pełnomocnika Klienta, będącego radca prawnym, który reprezentował Klienta w postępowaniu sądowym Wnioskodawca przy realizacji pierwszej czynności dokonywanej przed komornikiem składa odpis udzielonego mu pełnomocnictwa.

W związku z wezwaniem organu podatkowego Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony stan faktyczny informując, że pełnomocnictwa do działania w imieniu Klienta przedkładane są przed komornikami mającymi siedzibę na terenie miasta Krakowa. Ponadto wskazując, iż zapytanie dotyczy generalnego i powtarzalnego stanu faktycznego w którym profesjonalny pełnomocnik przedkłada komornikowi sądowemu swoje pełnomocnictwo do działania w imieniu Klienta. Ponadto jak wskazano opisany we wniosku stan faktyczny obejmuje działania pełnomocnika podejmowane po 31 grudnia 2018 r., a więc w czasie obowiązywania ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 r.poz. 771 z późn. zm.; dalej jako: „Ustawa o komornikach z 2018 r."). Natomiast w treści wniosku w wyniku omyłki pisarskiej przywołano nazwę poprzednio obowiązującej ustawy tj. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1309 z późn. zm.; dalej jako: „Ustawa o komornikach z 1997r."),

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. 1 ust. 1 pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1044 ze zm.; dalej: „Ustawa o Opłacie"), art. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1360 ze zm.; dalej: „KPC"), art. 5 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej: „KPA"), art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r., poz. 790 ze zm.) poprzez odpowiedź na pytanie czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty opłaty skarbowej od składanego komornikowi pełnomocnictwa?

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjasnił, iż wnosi o interpretację w zakresie przepisów obowiązujących po 31 grudnia 2018 r., czyli na gruncie ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 r.poz. 771 z późn. zm.; dalej jako: „Ustawa o komornikach z 2018 r.") a nie jak pierwotnie wskazał ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r., poz. 790 z późn. zm.).

III

Wnioskodawca przedstawił stanowisko w sprawie opisanego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego, zgodnie z którym nie jest zobowiązany do zapłaty opłaty skarbowej od składanego komornikowi pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu Wnioskodawca wskazał na zamknięty katalog czynności, które podlegają opłacie skarbowej zawarty w art. 1 Ustawy o opłacie skarbowej. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, opłacie skarbowej podlega złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa lub prokury, albo jego odpisu, wypisu lub kopii:

1. w sprawie z zakresu administracji publicznej lub

2. w postępowaniu sądowym.

Podkreślił również, iż przywołany przepis nie stanowi wyłącznej przesłanki dla określenia obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej. Istotne znaczenie ma również treść normy wynikającej z art. 6 ust 1. pkt 4 Ustawy o opłacie skarbowej, która określa moment powstania obowiązku zapłaty opłaty skarbowej. W myśl powołanego przepisu niniejszy obowiązek powstaje wyłącznie z chwilą złożenia dokumentu pełnomocnictwa:

1. w organie administracji publicznej,

2. sądzie lub

3. podmiocie, o którym mowa w art. 1 ust 2 ustawy tj. podmiocie innym niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonujący zadania z zakresu administracji publicznej.

W ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż postępowanie egzekucyjne, w ramach którego Wnioskodawca złożył pełnomocnictwo nie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej ani postępowaniem sądowym, zaś komornik sądowy nie jest organem administracji publicznej, sądem czy też podmiotem innym niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonującym zadania z zakresu administracji publicznej.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazał na brak możliwości uznania komornika za organ administracji publicznej lub podmiot inny niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonujący zadania z zakresu administracji publicznej.

I tak, na wstępie zaznaczył, iż postępowanie z zakresu administracji publicznej, jak wynika z art. 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, regulowane jest przez przepisy procedury administracyjnej, postępowanie egzekucyjne podlega zaś regulacji Kodeksu postępowania cywilnego. Teza ta potwierdzona została w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 16 września 2008 r., sygn. I SA/G 192/08, gdzie jednoznacznie stwierdzono, iż z oczywistych względów należy wykluczyć pogląd, iż sądowe postępowanie egzekucyjne może mieścić się w kategorii spraw z zakresu administracji publicznej. Stąd też za zasadny uznać należy wniosek, iż postępowanie egzekucyjne nie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej.

Ponadto w art. 5 § 2 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego ustawodawca określił katalog podmiotów, które uprawnione są do prowadzenia postępowań z zakresu administracji publicznej, wskazując, że są to: ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie, działające w ich imieniu lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej) oraz organy jednostek samorządu terytorialnego i inne organy i podmioty powołane do załatwiania spraw należących do właściwości tych organów w sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych albo załatwianych milcząco. Nie sposób uznać ażeby komornik należał do którejkolwiek z kategorii podmiotów wymienionych w przywołanym przepisie.

Brak możliwości zakwalifikowania komornika jako podmiotu wykonującego zadania z zakresu administracji publicznej, innego niż organ administracji rządowej i samorządowej potwierdza również interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 9 czerwca 2015 r. (sygn. PTI.050.1.2015.UU. 19) w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności wykonywanych przez komorników sądowych, gdzie powołując się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazano, że (...) komornicy nie są związani z władzami publicznymi jako pracownicy, ponieważ nie są włączeni do administracji publicznej. Prowadzą działalność na własny rachunek i własną odpowiedzialność; mogą swobodnie, chociaż podlegają pewnym ograniczeniom prawnym, ustalać w jaki sposób będą wykonywać swoją pracę i sami otrzymują środki, z których pochodzą ich dochody".

Reasumując Wnioskodawca wskazał, iż na gruncie Ustawy o opłacie skarbowej brak jest podstaw, aby uznać, że komornik jest organem administracji publicznej bądź też podmiotem wykonującym zadania z zakresu administracji publicznej innym niż organ administracji rządowej i samorządowej.

Następnie Wnioskodawca wskazał na brak możliwości uznania komornika za sąd, a prowadzonego przez niego postępowania egzekucyjnego za postępowanie sądowe.

Co prawda pierwotnie we wniosku uzasadnienie prawne opierało się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (t.j. Dz. U. 2018 r. poz. 1309 z późn. zm.), dopiero w odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego i doprecyzowaniu, iż opisany stan faktyczny dotyczy działań pełnomocnika po 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca zawarł swoje stanowisko w odniesieniu do obowiązywania ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 r. poz. 771 z późn. zm.).

W opinii wnioskodawcy zmiana regulacji prawnych dotycząca działalności komorników sądowych polegająca na uchyleniu ustawy o komornikach z 1997 r. i wejściu w życie ustawy o komornikach z 2018 r. nie ma wpływu na interpretację przepisów prawa podatkowego - ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, a w konsekwencji na merytoryczne rozstrzygnięcie wniosku o wydanie interpretacji. Status komornika, w obu tych ustawach został określony w sposób tożsamy, tj. zarówno art. 1 ustawy o komornikach z 1997 r. jak i art. 2 ustawy o komornikach z 2018 r. stanowi, że komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym. Powyższego nie zmienia również fakt, iż zgodnie z treścią art. 3 ustawy o komornikach z 2018 r. komornik jest organem władzy publicznej w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym. Ustawowe uznanie Komornika za organ władzy publicznej stanowi bowiem wyłącznie potwierdzenie dotychczasowego dorobku judykatury w tym zakresie, na które zresztą Wnioskodawca zwraca uwagę w uzasadnieniu swojego wniosku. Przywołując orzecznictwo Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz Trybunału Konstytucyjnego wskazano, m.in. iż z prawnokonstytucyjnego punktu widzenia komornik jest organem władzy publicznej, jednakże nie przysługuje mu status organu administracji publicznej ani sądu, przed którymi to podmiotami przedłożenie pełnomocnictwa uruchamia - zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłacie skarbowej - obowiązek zapłaty opłaty skarbowej.

Wnioskodawca analizując status komornika wynikający z ustawy z 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji obowiązującej do 31 grudnia 2018 r. przywołał na zapisy art. 1 ww. ustawy, które stanowiły, iż komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym. Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na powyższe oczywistym jest, że komornik nie posiada statusu sądu.

W opinii Wnioskodawcy na utożsamianie organu egzekucyjnego jakim jest komornik z sądem nie pozwala Ustawa o opłacie skarbowej. W tym zakresie jednoznaczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, który rozstrzygając kwestię statusu komornika w kontekście tej ustawy, w wyroku z dnia 8 lutego 2017 r. (sygn. I SA/Ol 927/16) wskazał, iż z prawnokonstytucyjnego punktu widzenia komornik jest organem władzy publicznej, i to nie tylko w znaczeniu funkcjonalnym, ale i podmiotowym. Jest on pomocniczym organem wymiaru sprawiedliwości, a w świetle przepisów prawa egzekucyjnego wyodrębnionym od sądu organem egzekucyjnym. W uwzględnieniu przepisów prawa administracyjnego komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w swojej argumentacji przytoczył również stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. SK 21/11, gdzie Trybunał ten wprost wskazał, że komornik nie jest organem władzy sadowniczej - pomimo organizacyjnego i funkcjonalnego powiązania z władzą sądowniczą, komornicy nie są jednak organami tej władzy i nie sprawują wymiaru sprawiedliwości. Dalej Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazuje, iż Komornicy przejęli wprawdzie część kompetencji władzy publicznej w zakresie możliwości prowadzenia egzekucji, jednakże nie jest to wystarczające do przyjęcia, iż są oni organem władzy publicznej czy też organem państwa. W konsekwencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż komornik nie jest organem administracji publicznej ani sądem w rozumieniu przepisów Ustawy o opłacie skarbowej.

Nadto, w wyroku z dnia 20 stycznia 2004 r. sygn. SK 26/03 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż komornicy działają przy sądach rejonowych, nie wchodząc jednak w ich strukturę. Nie są też organem władzy sądowniczej (z uwagi na odmienność funkcji, nie polegającej na wymierzaniu sprawiedliwości - art. 175 ust. 1 Konstytucji). Trybunał podkreślił, iż komornicy są strukturą wyodrębnioną, wyposażoną we władztwo, o własnych kompetencjach.

Dalej zdaniem Wnioskodawcy rozróżniając postępowanie sądowe i egzekucyjne podkreśla się, że postępowanie sądowe jest prowadzone przed sądem i przez sąd, podczas gdy postępowanie egzekucyjne może być prowadzone przez sąd i przez komornika jako organy egzekucyjne (zgodnie z regulacją art. 758 KPC). Sąd występuje w charakterze sądu egzekucyjnego, gdy przepis tak stanowi, komornik zaś występuje jako organ egzekucyjny prowadzący postępowanie egzekucyjne.

Przedstawiony powyżej pogląd podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 26 maja 2017 r. sygn. I SA Lu/1052/16, wskazując, iż użyte w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej sformułowanie złożenie dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa albo jego odpisu, wypisu lub kopii w postępowaniu sądowym nie obejmuje złożenia dokumentu pełnomocnictwa (w oryginale, odpisie, wypisie lub kopii) komornikowi w związku z prowadzoną przez niego egzekucją. Zdaniem Sądu, skoro przepisy art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 Ustawy o opłacie skarbowej zawierają regulację różnych aspektów powstania tego samego obowiązku podatkowego to winny one być analizowane łącznie. W konsekwencji, dla powstania rzeczonego obowiązku istotne jest zarówno to, że złożenie dokumentu pełnomocnictwa ma nastąpić w postępowaniu sądowym, jak i to, że ma to mieć miejsce w sądzie.

Zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy argumentację powyższą potwierdza również treść uzasadnienia do projektu ustawy o komornikach z 2018 r. (Druk Sejmowy nr 1582), gdzie projektodawca, odnosząc się do uregulowań dotychczas obowiązującej ustawy, wyjaśnia: Komornik dalej pozostanie funkcjonariuszem publicznym, korzystającym ze szczególnej ochrony prawnokarnej i poddanym zasadom odpowiedzialności prawnokarnej właściwym dla funkcjonariuszy publicznych. Utrzymana zostanie zasada wyłączności komorników sądowych jako jedynych (obok sądów) organów egzekucyjnych wykonujących orzeczenia wydane w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Jednoznacznie zostało wskazane, że w zakresie wykonywania czynności w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym komornicy wykonują władzę publiczną i są jej organem.

Argumentując swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, iż przeciwko objęciu zakresem regulacji Ustawy o opłacie skarbowej pełnomocnictw składanych komornikowi w postępowaniu egzekucyjnym przemawia nadto przepis art. 11 ust. 1 i 2 niniejszej ustawy. Nakłada on bowiem na podmioty, którym złożono dokument stwierdzający udzielenie pełnomocnictwa, obowiązek comiesięcznego, zbiorczego raportowania o przypadkach nieuiszczenia należnej opłaty skarbowej do właściwych organów podatkowych. W katalogu podmiotów zobowiązanych do przekazywania takich informacji ustawodawca umieścił: sądy, organy administracji rządowej i samorządowej oraz podmioty inne niż organy administracji rządowej i samorządowej wykonujące zadania z zakresu administracji publicznej. W ocenie wnioskodawcy nie budzi żadnej wątpliwości, iż komornik sądowy nie został objęty ustawowym obowiązkiem składania do organu podatkowego informacji zbiorczej o przypadkach nieuiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wskioskodawca wskazał również, iż takie stanowisko zaprezentował m.in. Burmistrz Grodziska Mazowieckiego w Interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2016 r. (sygn. FN.EF.3130.1.2016.ET).

Podobnie, na mocy art. 8 ust. 5 Ustawy o Opłacie, tylko sąd, organ administracji rządowej lub samorządowej albo podmiot inny niż organ administracji rządowej i samorządowej wykonujący zadania z zakresu administracji publicznej, są uprawnione do żądania przedłożenia im oryginału dowodu zapłaty opłaty skarbowej.

W opinii Wnioskodawcy mając na względzie zasadę racjonalnego działania ustawodawcy nie sposób uznać, ażeby w ramach jednego aktu prawnego konstruował on przepisy w sposób niekonsekwentny. Gdyby nawet hipotetycznie przyjąć, że na gruncie Ustawy o opłacie skarbowej pod podjęciem postępowania sądowego mieści się również postępowanie egzekucyjne toczące się przez komornikiem sądowym, to rodzi się pytanie dlaczego ustawodawca nie nałożył na komornika obowiązku informowania właściwych organów podatkowych o braku zapłaty opłaty skarbowej przez podmiot do tego zobowiązany i nie umocował komornika do żądania przedłożenia oryginału dowodu uiszczenia tej opłaty w przypadku powzięcia wątpliwości co do zapłaty tej należności.

Ponad przytoczoną powyżej argumentację, wnioskodawca wskazał na utrwaloną linię interpretacyjną, o której mowa w art. 14n § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.; dalej jako: Ordynacja podatkowa), dotyczącą problematyki obowiązku uiszczania opłaty skarbowej od pełnomocnictwa złożonego komornikowi sądowemu, która była przedmiotem szeregu interpretacji indywidualnych. I tak, przykładowo, wskazał na interpretacje indywidualne wydane przez:

1. Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 03 października 2018 r. sygn. PE-10- OP.3130.42.2018.BPO, z dnia 27 lutego 2018r. sygn. PE-10-OP.3130.91.2017.BPO, z dnia 04 marca 2016r. sygn. PE-OP.3130.15.2016.BPO;

2. Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 26 lipca 2016r. sygn. PD-03-1.3130.8.1.2016.GK, z dnia 14 grudnia 2015r. sygn. PD-01.3130.8.2.2015.GK;

3. Prezydenta Miasta Szczecina z dnia 25 lipca 2016 r. sygn. WPiOL-ll.310.1.2016.LR;

4. Prezydenta Miasta Katowice z dnia 26 sierpnia 2016 r. sygn. PO-III.310.28.2016.BT;

5. Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 sierpnia 2016 r. sygn. DFP-Fn-XI.310.2.2016;

6. Prezydenta Miasta Wrocławia z dnia 26 sierpnia 2016 r. sygn. WPO-KP.310.9.2016.KD,

które potwierdzają stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę, że pełnomocnik (w tym również pełnomocnik substytucyjny) nie jest zobowiązany do zapłaty opłaty skarbowej od składanego komornikowi pełnomocnictwa.

Jak wynika z treści przywołanych powyżej interpretacji, wnioskodawcy, opisując stan faktyczny, wskazywali, iż ich umocowanie wynikało z pełnomocnictwa ogólnego do działania na etapie postępowania sądowego i egzekucyjnego i było ono składane komornikowi w postępowaniu egzekucyjnym, przy czym dla postępowań sądowych prowadzonych w ramach Elektronicznego Postępowania Upominawczego, komornik był pierwszym organem, przed którym pełnomocnictwo zostało złożone. Tym samym kluczowe znaczenie dla treści wydanych interpretacji indywidulanych miał sam fakt składania pełnomocnictwa na etapie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika, który jak wykazano powyżej, nie należy do kręgu podmiotów, z którymi Ustawa o opłacie skarbowej wiąże obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej w związku ze złożeniem pełnomocnictwa (jego odpisu, wypisu lub kopii).

Ponadto Wnioskodawca, nie mając wątpliwości co do stawianej we wniosku tezy, iż komornik nie został objęty podmiotowo zakresem Ustawy o opłacie skarbowej, z ostrożności procesowej wskazał na ogólną zasadę prawa podatkowego in dubio pro tributario, która w myśl art. 2a Ordynacji Podatkowej oznacza, że nie dające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Realizacja tej zasady ma na celu zwiększenie ochrony podatnika, tak aby nie ponosił on negatywnych konsekwencji związanych z funkcjonowaniem wadliwych (również z uwagi na ich nieczytelność lub niespójność) przepisów prawa.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zarówno wykładnia przepisów Ustawy o opłacie skarbowej, jak i dotychczasowy dorobek orzeczniczy sądów administracyjnych oraz organów podatkowych w zakresie wydawanych przez nich interpretacji indywidualnych, w ocenie Wnioskodawcy w sposób jednoznaczny potwierdza tezę, iż w przypadku przedłożenia pełnomocnictwa przed komornikiem sądowym, pełnomocnictwo takie nie podlega opłacie, o której mowa w ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej.

IV

Organ podatkowy uznaje, że w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego, prawidłowe jest stwierdzenie, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty opłaty skarbowej od składanego komornikowi pełnomocnictwa.

 

Na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej organ odstąpił od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy, uznając że stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

 

Na indywidualną interpretację podatkową zgodnie z art. 14c § 3 Ordynacji podatkowej przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, złożona za pośrednictwem Prezydenta Miasta Krakowa, adres: Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, Al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków, wniesiona po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację do usunięcia naruszenia prawa w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dnia od dnia wniesienia tego wezwania.